W Małopolskim Ośrodku Medycyny Pracy prowadzona jest działalność w zakresie diagnostyki i orzecznictwa chorób zawodowych.

Zgodnie z definicją choroby zawodowej określonej w § 235 ¹ Kodeksu pracy za chorobę zawodową uważa się chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych „narażeniem zawodowym”.

Wykaz chorób zawodowych stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych obejmuje 26 jednostek chorobowych. Podaje on nazwę choroby zawodowej wraz z okresem, w którym  wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej, pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym.

Warunkiem  rozpoczęcia postępowania diagnostyczno – orzeczniczego jest podejrzenie choroby zawodowej, które może być podjęte przez:

• lekarza ( skierowanie do wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy lub innej jednostki orzeczniczej I stopnia )
• pracodawcę ( zgłoszenie do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego)
• byłego pracownika ( zgłoszenie do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego i Okręgowego Inspektora Pracy)
• aktualnie zatrudnionego pracownika, który dokonuje zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej za pośrednictwem lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracującymi w jego zakładzie pracy.

Do rozpoznawania chorób zawodowych upoważnione są jednostki orzecznicze I stopnia i jednostki orzecznicze II stopnia.

Jednostkami orzeczniczymi I stopnia są:

• poradnie chorób zawodowych wojewódzkich ośrodków medycyny pracy
• kliniki i poradnie chorób zawodowych uniwersytetów medycznych (akademii medycznych)
• poradnie chorób zakaźnych wojewódzkich ośrodków medycyny pracy albo przychodnie i oddziały chorób zakaźnych poziomu wojewódzkiego – w zakresie chorób zawodowych zakaźnych i pasożytniczych
• jednostki organizacyjne zakładów opieki  zdrowotnej, w których nastąpiła hospitalizacja – w zakresie rozpoznawania chorób zawodowych u pracowników hospitalizowanych  z powodu wystąpienia ostrych objawów choroby.

Jednostkami orzeczniczymi II stopnia są instytuty badawcze w dziedzinie medycyny pracy, które są jednostkami odwoławczymi w przypadku złożenia wniosku o przeprowadzenie ponownego badania, jeżeli osoba badana nie zgadza się  z treścią orzeczenia wydanego przez jednostkę orzeczniczą I stopnia.

Rozpoznanie choroby zawodowej musi być oparte na określonych kryteriach, które uwzględniają elementy pozwalające na przyjęcie związku przyczynowo – skutkowego  choroby z narażeniem zawodowym.

Warunki rozpoznania choroby zawodowej:

• choroba musi być ujęta w wykazie chorób zawodowych
• rozpoznanie choroby zawodowej następuje w czasie, określonym w rozporządzeniu,  w którym wystąpienie udokumentowanych objawów choroby  upoważnia do jej rozpoznania
• ocena narażenia zawodowego musi wykazać bezsprzecznie bądź z wysokim prawdopodobieństwem, że dane schorzenie zostało spowodowane działaniem narażenia zawodowego

Informacja dla pacjenta

1. Wymagane dokumenty:

• skierowanie na badania w związku z podejrzeniem choroby zawodowej
• dokument ze zdjęciem potwierdzający tożsamość

Materiały do pobrania

1. Wzór skierowania na badania w związku z podejrzeniem choroby zawodowej

Podstawa prawna

• Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 917 z późn. zm.)
• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. 2013, poz. 1367)
• Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 1 sierpnia 2002 r. w sprawie sposobu dokumentowania chorób zawodowych i skutków tych chorób (tekst jedn. Dz. U. 2013, poz. 1379)